Pokrzywka (urticaria) manifestuje się występowaniem jednorodnej wysypki w postaci bąbli otoczonych rumieniową obwódką, przebiegającą z towarzyszącym uporczywym świądem. Patomechanizm pokrzywki związany jest z uwolnieniem mediatorów stanu zapalnego, np. histaminy w warstwach podnaskórkowych skóry, co powoduje pojawienie się bąbli i rumienia. Pokrzywka może występować jako kliniczna manifestacja różnych zaburzeń immunologicznych oraz zapalnych lub przyjmować postać idiopatyczną (bez znanego czynnika sprawczego).

Najczęściej występujące rodzaje pokrzywki to:

• pokrzywka alergiczna zależna od przeciwciał IgE – wywołana swoistym alergenem działającym ogólnie (leki, pokarmy, pyłki) lub kontaktowa (naskórek i sierść zwierząt, lateks),
• pokrzywka niealergiczna – pokrzywki fizykalne (z zimna, świetlna), wywołana aspiryną, środkami barwiącymi i konserwującymi żywność,
• pokrzywka idiopatyczna – bez znanego czynnika wywołującego.

Większość pokrzywek trwa krótko i ustępuje samoistnie. Czasami stają się one jednak długotrwałą i uciążliwą chorobą. Ze względu na czas trwania dzielimy pokrzywki na ostre (do 6 tygodni) i przewlekłe (powyżej 6 tygodni).

Postępowanie terapeutyczne w pokrzywce obejmuje wyeliminowanie czynnika wywołującego (jeśli jest znany i możliwy do eliminacji) oraz leczenie farmakologiczne, które ma podstawowe znaczenie w leczeniu pokrzywki. Obejmuje ono przede wszystkim leki przeciwhistaminowe, w pierwszej kolejności  leki drugiej generacji, np. loratadyna i desloratadyna, które pozbawione są działań ubocznych takich jak senność i sedacja.