W leczeniu alergii zaleca się przede wszystkim wyeliminowanie czynnika uczulającego. Nie jest to jednak proste, ponieważ w bardzo wielu przypadkach nie wiemy co jest alergenem, a jeśli nawet czynnik wyzwalający reakcję alergiczną jest znany – nie jesteśmy w stanie go całkowicie wyeliminować, np. roztocza kurzu domowego.

Jedynym leczeniem przyczynowym alergii jest immunoterapia swoista, potocznie nazywana odczulaniem. Polega ona na wielokrotnym podawaniu wzrastających dawek alergenu, na który chory jest uczulony, dzięki czemu dochodzi do wywołania u pacjenta tolerancji immunologicznej prowadzącej do złagodzenia objawów klinicznych. Terapia trwa co najmniej 3-5 lat, a warunkiem jej zastosowania jest dobrze rozpoznany alergen wywołujący nadwrażliwość.

Mimo wymienionych wyżej możliwości – podstawą leczenia alergii jest leczenie farmakologiczne. Podstawową grupą leków stosowanych w leczeniu alergii są leki przeciwhistaminowe. Ich działanie polega głównie na blokowaniu łączenia się histaminy z receptorami histaminowymi. Połączenie histaminy i receptora histaminowego H₁ prowadzi do pobudzenia receptorów czuciowych, co wywołuje świąd nosa i kochanie. Dochodzi również do rozszerzenia naczyń krwionośnych błon śluzowych i skóry, czego efektem jest formowanie się obrzęku błon śluzowych nosa oraz wystąpienie wodnistego kataru. W skórze histamina odpowiada za pojawienie się bąbli pokrzywkowych, obrzęku skóry i tkanki podskórnej.

Leki przeciwhistaminowe dzieli się na leki I i II generacji. Leki należące do I generacji działają nieselektywnie, co jest przyczyną występowania działań niepożądanych takich jak senność, otępienie. Natomiast leki II generacji, np. loratadyna, blokują wyłącznie receptory histaminowe, dzięki czemu znoszą objawy alergii bez przykrych efektów ubocznych.